สรุป: Tractatus Logico-Philosophicus ของ Ludwig Wittgenstein – ขอบเขตของภาษาและความเงียบของปรัชญา
Wittgenstein เสนอว่า ปรัชญาส่วนใหญ่ไม่ได้ผิด แต่ “ไร้ความหมาย” เพราะใช้ภาษาเกินขอบเขตของมัน
โลกและความจริงเท่าที่เราเข้าถึงได้ – ขึ้นอยู่กับสิ่งที่สามารถ “กล่าว” ได้อย่างมีความหมายเท่านั้น
🧠 แนวคิดหลักของ Tractatus
1. ขีดจำกัดของภาษา = ขอบเขตของโลก
-
“The limits of my language mean the limits of my world.”
-
ภาษาเป็นเครื่องมือจำลอง “ข้อเท็จจริง” (facts) ของโลก
-
สิ่งที่อยู่นอกเหนือ facts – เช่น จริยธรรม สุนทรียศาสตร์ ศาสนา เมตาฟิสิกส์ – จึง ไม่สามารถพูดถึงอย่างมีความหมายได้
2. สิ่งที่ “กล่าว” ไม่ได้ อาจ “แสดง” ได้
-
บางสิ่งไม่สามารถพูดเป็นถ้อยคำได้ เช่น ความงาม ความรู้แจ้ง
-
แต่สามารถ “แสดงตัวเอง” ผ่านประสบการณ์หรือรูปแบบตรรกะ
-
ตัวอย่าง: ไวยากรณ์ไม่ได้ “พูด” ตัวมันเอง แต่ “แสดง” ตนในภาษาที่เข้าใจได้
🔍 การทำหน้าที่ของปรัชญาในมุมมอง Wittgenstein
-
ปรัชญาไม่ใช่การตั้งคำถามลึกซึ้ง หรือแสวงหาความจริงเหนือธรรมชาติ
-
แต่คือ กิจกรรมทางตรรกะ ที่ช่วย ทำความชัดเจนทางภาษา
-
เปรียบได้กับ “การบำบัด” เพื่อขจัดความไร้ความหมายของถ้อยคำ (philosophical therapy)
⚙️ ภาษา ≠ คณิตศาสตร์ ≠ ความเป็นจริง
คณิตศาสตร์:
-
ไม่ใช่การบรรยายความจริง แต่เป็น “ระบบภายใน” ที่โชว์ตรรกะ
-
เช่น “2 + 2 = 4” ไม่ได้แสดงถึงวัตถุจริง แต่แสดงโครงสร้างเชิงนามธรรม
เหตุและผล:
-
“เหตุ-ผล” ไม่ได้เป็นแรงในธรรมชาติ แต่เป็นแบบแผนทางภาษาที่มนุษย์ใช้
-
แนวคิดเรื่อง “กรรม” หรือ “ความยุติธรรมสากล” เป็นนิยายปลอบใจ ไม่ใช่ความจริงทางเมตาฟิสิกส์
🤯 จุดพีก: ปัจเจก, ความลี้ลับ, และสิ่งที่ต้องเงียบ
Solipsism:
-
แนวคิดว่า “มีแค่ตัวเราที่มีอยู่จริง” นั้นแสดงความรู้สึกบางอย่าง “ถูก” แต่ พูดไม่ได้
-
ความเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลเป็นประสบการณ์ที่ แสดง ได้ แต่ กล่าว ไม่ได้
สี:
-
ภาษาไม่สามารถอธิบายประสบการณ์ของ “สี” ได้อย่างเต็มที่
-
คำว่า “แดง” ไม่สามารถบรรยายสีเฉพาะได้อย่างแท้จริง แต่แค่แยกจากสีอื่น
-
จุดนี้เน้น “ช่องว่างระหว่างภาษาและประสบการณ์จริง”
🔚 สรุปปิดท้าย: “สิ่งที่พูดไม่ได้ ควรเงียบไว้”
“Whereof one cannot speak, thereof one must be silent.”
-
Tractatus ไม่ได้ให้คำตอบแก่คำถามยิ่งใหญ่ของชีวิต
-
แต่วางรากฐานใหม่ให้ปรัชญาโดยแยกแยะ สิ่งที่พูดได้กับสิ่งที่พูดไม่ได้
-
และปล่อยให้สิ่งที่ “แสดงตัว” นั้นอยู่ในพื้นที่ของความเงียบ ความลี้ลับ และการมีชีวิตอยู่จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น